غلامرضا بنی اسدی: در مبارک‌باد میلاد حضرت شمس‌الشموس(ع) باید به‌تبرک‌یافتن از کلام ایشان، جان را و جهان را و زندگی را و خویشتن خویش را برکت داد. ازاین‌روست که قلم به حدیث‌خوانی توفیق می‌یابد به این بیان که ضرب‌المثل «دوری و دوستی» نیازمند بازخوانی مؤمنانه در مکتب رضوی است. یعنی برای حراست از دوستی، باید از حسد و کینه و قهر و ناخشنودی از موفقیت دیگران و خودخواهی «دوری» کرد. این دوری است که می‌توان در شمار صفات حمیده و رفتار پسندیده به‌حساب آورد وگرنه در نظام تربیتی که بر «صله‌رحم» این‌همه تأکید می‌شود، «دوری» بی‌گمان یک «ضدارزش» است که باید از آن پرهیز کرد و پرهیز داد. این کلام همواره حدیث و طراوت‌بخش حضرت امام‌رضا(ع) است که می فرمایند: «صِلْ رَحِمَکَ وَ لَوْ بِشَرْبَة مِنْ ماء، وَ أَفْضَلُ ما تُوصَلُ بِهِ الرَّحِمُ کَفُّ الأَذى عَنْه؛ پیوند خویشاوندى را برقرار کنید گرچه با جرعه آبى باشد و بهترین پیوند خویشاوندى، خوددارى از آزار خویشاوندان است.» با این منطق، «دوری و دوستی» معنا ندارد، بلکه باید به قرابت، رفاقت‌ها را افزون کرد.
رفاقت که بیاید، بی‌شک نامهربانی‌ها جای خود را به مهر و محبت خواهند داد، دست‌های به خشم مشت‌شده هم به سلام باز خواهد شد، لب‌ها زیبایی لبخند را نقش خواهند کرد و هم‌نشینی‌ها به همدلی ارتقا خواهد یافت و «صله دل‌ها» شکل خواهد گرفت.
چیزی که به‌عنوان نیاز اولویت‌دار امروز جامعه ما هم می‌توان بر آن تأکید کرد ما نه‌فقط در میان نزدیکان و خویشان که در میان دوستان و همراهان هم به این خوی بهشتی محتاجیم و کلان‌تر از این‌دو، در سطح ملی به همدلی و صله دل‌ها نیاز داریم.
وقتی امام‌رضا(ع) «کَثْرَةُ الُْمحِبّینَ» را از مؤلفه‌های عیش و شادکامی دنیا می‌دانند، مگر می‌توان در مزرعه آخرت به‌جز بذر دوستی افشاند؟ آنان که به کشت‌وکار غیر این مشغول‌اند، هم در همین دنیا قهر و کینه درو می‌کنند و هم با انبانی از کینه راهی محشر می‌شود و در ابدیت پیش رو از همین سفره لقمه بر می‌دارند. اگر نتایج دنیایی این رفتار چنین تلخ و گزنده و نابودکننده است، معلوم است در قیامت چه به بار خواهد آورد.
به سیره رضوی برگردیم، برای زیادکردن دوستان برنامه بریزیم، صله‌رحم را هم برای خویشان و هم به‌شکل معرفتی و انقلابی به پیوستگی دائمی و با محبت غنی‌سازی کنیم. این راهبرد را هم عالم آل‌محمد چنین ریل‌گذاری فرموده‌اند: «تَزاوَرُوا تَحابُّوا وَ تَصافَحُوا وَ لا تَحاشَمُو؛ به دیدن یکدیگر بروید تا یکدیگر را دوست داشته باشید و دست یکدیگر را بفشارید و به‌هم خشم نگیرید.» به دیدار یکدیگر برویم به‌ویژه مسئولان به دیدار هم بروند و دست دوستی هم را بفشارند تا از فشار افزون‌شده بر گرده مردم کاسته شود. رحم را فراتر از خویشاوندان به اندازه ایران وسیع ببینند و با صله، سلامت اخلاقی و صلابت مدیریتی را از امضا بگذارنید. این‌گونه می‌توان به فردایی امید بست که بهتر از امروز خواهد بود و برای بهترشدن فرداهایی که در راه‌اند هم بسترسازی می‌کند. ان‌شاءا...
