بی بی سی: امامعلی رحمان، رئیس جمهور تاجیکستان به مسئولین این کشور دستور داده که شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی را به خط سیریلیک به نشر برسانند و در همه خانواده‌های کشور توزیع کنند. هدف از این اقدام «آگاهی هرچه بیشتر مردم از تاریخ و فرهنگ و تمدن اجدادان خویش» خوانده شده است.
آقای رحمان در همایش باباجان غفورف، که از او با عنوان «بزرگترین محقق و معرفگر تاریخ خلق تاجیک» یاد می‌شود و روز گذشته برگزار شد این اقدام را اعلام کرد. این همایش به افتخار یکصد و پانزدهمین سالگرد تولد آکادمیسین باباجان غفورف، دبیر اول حزب کمونیست تاجیکستان (۱۹۴۶-۱۹۵۶) ، تاریخ‌دان و نویسنده کتاب «تاجیکان» برگزار شد.
امامعلی رحمان در سخنان خود تاکید کرد که به ابتکار کادمیسین باباجان غفورف بیش از نیم قرن پیش، در سال ۱۹۷۱ شاهنامه فردوسی در ۲ جلد به زبان روسی و در ۹ جلد به خط فارسی در چارچوب نشر میراث خطی شرق چاپ شده بود.همچنین در سال ۱۹۷۲ زیر نظر آقای غفورف کتاب «فردوسی-شهرت و افتخار فرهنگ جهانی» منتشر شد.
یکی از آثار ماندگار آقای غفورف کتاب «تاجیکان» است که در تاجیکستان از آن با نام «شناسنامه ملت» و «مهمترین منبع علمی و تاریخی ملت تاجیک» نام می‌برند. این کتاب تاریخ دوران قدیم، عصرهای میانه و دوره نوین را در بر می‌گیرد و در نیم قرن اخیر بارها به زبانهای روسی و فارسی در تاجیکستان و ایران و افغانستان به نشر رسیده است.
امامعلی رحمان در همایش بزرگداشت باباجان غفورف گفت که «بارها ابراز داشته بودم ما باید اجدادمان و خودمان را بشناسیم، یعنی ریشه‌های خود را بشناسیم، به آنها ارج گذاریم»
حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر حماسه‌سرای ایرانی و سراینده «شاهنامه» از چهره‌های مطرح فرهنگ و ادب پارسی در تاجیکستان است.
در آغاز دهه ۱۹۹۰، در اوج نهضتهای ملی و دموکراتیک در تاجیکستان، تندیس ولادیمیر لنین، نخستین رهبر اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی از خیابان مرکزی شهر دوشنبه، پایتخت، برداشته شد و پیکره فردوسی جایگزین آن شد.
دیرتر در سال ۱۹۹۹ تندیس اسماعیل سامانی، از امیران تاجیک دودمان سامانیان، جای مجسمه فردوسی را گرفت. اکنون آن پیکره فردوسی در باغی در یکی از ناحیه‌های پایتخت تاجیکستان که نام این شاعر بزرگ پارسی‌زبان را برخود دارد، واقع است.
بر اساس داستانهای «شاهنامه» در زمان شوروی بوریس کیمیاگرف، کارگردان شهیر تئاتر و سینمای تاجیکستان، چهار فیلم بلند «کاوه آهنگر» (۱۹۶۱) ، «داستانِ رستم» (کارنامۀ رستم، ۱۹۷۱)، «رستم و سهراب» (۱۹۷۱) و «افسانهٔ سیاوش» (۱۹۷۶) - را ساخته بود که شهرت جهانی کسب کرده بودند.
ساتم الغ‌زاده، نویسنده تاجیک، داستانهای شاهنامه را در دو جلد به شکل قصه درآورده بود. داستانهای “شاهنامه” بارها روی صحنه تئاترهای تاجیکستان رفته است.
