غلامرضا بنی اسدی: مردم فقط هنگام حضور در راهپیمایی نیست که «امتِ همیشه در صحنه» می شوند. فقط وقتی در انتخابات به نامزد مورد نظر ما رای می دهند «آگاه و صاحب نظر» شمرده نمی شوند. قرار نیست که در مناسبت هایی که ما می خواهیم، به این صفت تجلیل شوند. باید برای همه شئون زندگی هم شانی چنین برای شان قائل باشیم و راه را هم برای حضور شان در صحنه فراهم کنیم. همیشه باید حضورشان محترم و ابراز نظرشان صاحب حرمت باشد. به اندازه دانش و تخصصی که دارند هم حرف شان باید مورد پذیرش قرار بگیرد حتی در مسائلی چون بودجه.
اتفاقا حالا که دولت محترم لایحه بودجه 1404 را تقدیم مجلس محترم کرده است باید فضا باز باشد تا مردم متخصص وارد صحنه شوند و با نقد جدول ها و میزان بودجه ردیف ها، مسئولان را در تصمیم گیری کمک کنند. بودجه درست است که می تواند همه امور را به سامان آورد؛ این را از بزرگواری که تخصص اش اقتصاد بود شنیدم که می گفت کشور های اروپایی تقریبا همزمان توسعه را آغاز کردند اما آنچه باعث شد انگلیس چند گام پیش بیفتد بودجه نویسی دقیق بود که در این کشور اتفاق افتاد.
این تجربه هزاربار آزمون شده بشری است که هرجا دخل و خرج شان دقیقا به حساب آمد، حسابی هم رشد کردند. آنجا که بودجه به قواره این و خواست آن با هدف تقویت فلان و.... شکل گرفت، شاکله چنان به هم ریخت که نمی شد آن را در قابی آبرومند کادر بندی کرد. بدانیم بودجه سرمایه مشاع همه ماست. هیچ کس سهم بیشتری ندارد هرچند -متاسفانه- برخی را حصه ای بیشتر نصیب می شود به دلیل ردیف های بودجه ای که به نام موسسات و تشکیلات شان می گیرند.
حقیقت اما همان مالکیت مشاع است هرچند وضعیت جوری است که گروهی باید نان خود را از لابه لای زباله ها به دست آورند و برخی هم تخصص شان انگار زباله کردن بودجه است. زباله گرد ها و حتی دعواهای سان بر سر مقداری زباله را فراوان دیده ایم. کلیپ هایش هم فراوان وایرال شده است اما «زباله سازانِ» بودجه تحت عناوین پر طمطراق و تابلوهای پر کر و فر، ردیف بودجه دارند اما ملت چیزی عایدش نمی شود. به ازای هزینه شدن از سرمایه مشاع، مردم چیزی نمی بینند جز هدررفت بودجه. این جاست که باید «درصحنه بودن» را برای مردم پسندید تا بپرسند چرا؟ به صدای بلند جواب بخواهند که چرا برای فلان موسسه و بهمان سازمان، بودجه های چند هزارمیلیاردی می نویسند که حاصل جمعی بالاتر از صفر برای مردم ندارد؟ از آنان که بودجه را می گیرند و به هیچ تبدیل می کنند به ذرات حساب کشند که چه کرده اند با سرمایه ملی؟
روحانی بهترین کاری که در دولت اش انجام داد، شفاف سازی بودجه بود. پزشکیان هم باید یک گام بیشتر بردارد و بودجه موسساتی که باشگاه خصوصی شده و نفع عمومی ندارند را حذف کند. قطعا مردم خوشحال خواهند شد رئیس جمهور نهج البلاغه خوان، به سنت صاحب نهج البلاغه عمل کند. بودجه را ردیف، به ردیف در جایی بنشاند که بیشترین عایدی را برای همه ملت داشته باشد. به سفره هایی که برخی ها با موسسات گوناگون برای خویش و اقربا انداخته اند، مردانه بی توجهی کند. ریال به ریال بودجه را به جاهایی بفرستد که گره از کار مردم باز شود. مجلس هم در راهی چنین که قطعا صدای سهمداران و سهم خواهان را بلند می کند باید کنار دولت باشند. این مردم را از هر دو قوه خشنود می کند. خشنودی مردم هم خشنودی خدای مردم را در پی دارد. ان شاالله.
