سعید صمدی، دبیر انجمن زغال سنگ ایران می گوید تعطیل کردن معادن زغال سنگی که مشکل ایمنی دارند یک عرف است و ربطی به حادثه‌ی طبس ندارد.
سعید صمدی، دبیر انجمن زغال سنگ ایران، درباره تعطیلی یک معدن زغال در گلستان برای جلوگیری از حادثه به «انتخاب» گفت: «ما راجع به این قضیه اطلاعی نداریم، اما تعطیل کردن معادن زغال سنگی که مشکل ایمنی دارند یک عرف است و ربطی به حادثه‌ی طبس ندارد. در گذشته هم پس از بازرسی‌های دوره‌ای، با توجه به مشکلات معادن، آنها را تعطیل می‌کردند. دستور توقف تولید تا زمان رفع ایرادات ادامه دارد. همواره معادن زغال سنگ این مشکلات را داشته‌اند. در گلستان هم معادن کوچک خیلی زیاد داریم. ده معدن هم اگر در آنجا تعطیل شوند خیلی‌ها متوجه نمی‌شوند. ما معادنی در گلستان داریم که ۵ تا ۱۰ نفر در آن کار می‌کنند.»
او درباره نتیجه‌ی پیگیری‌های رسانه‌ای و صنفی از حادثه معدن طبس بیان کرد: «تنها گزارش رسانه‌ای درباره‌ی معدن طبس، گزارش مجلس بود. مردم از آن هم اطلاعات خاصی به دست نیاوردند. ما منتظر حکم قضایی درباره‌ی معدن طبس هستیم. هنوز این پرونده در مرحله‌ی بازپرسی است. بازپرس یک قرار گذاشته و مدیر معدن و مدیر ایمنی و سایت درگیر هستند، اما بیش از این اطلاعی ندارم.»
وی در رابطه با به کارگیری مجدد معدن زغال سنگ طبس اظهار داشت: «بله کارگران به کار برگشتند. آن معدن خیلی بزرگ است و ۵۰ کارگاه استخراج دارد. یکی از کارگاه‌های استخراج دچار حادثه شد. مقام قضایی کل معدن را تعطیل کرد و کارگران را هم به سراغ بیمه‌ی بیکاری فرستادند. کارگران اعتصاب و اعتراض کردند، چون با بیمه بیکاری اموراتشان نمی‌گذرد. تحت فشار‌های مختلف دوباره اجازه داده‌اند معدن کار کند و تنها کارگاهی که در آن حادثه رخ داد را متوقف کردند. آن معدن را نمی‌توانستند تعطیل کنند.»
صمدی درباره فعالیت مجدد معدن طبس افزود: «۴۰۰ هزار تن زغال خاص در آنجا تولید می‌شود. ما همین الان مشکل واردات زغال داریم. ابتدا یک سری حرف‌های هیجانی درباره این معدن زدند، اما در عمل با واقعیت آنجا برخورد کردند. بخشی از کارگران هم گفتند اگر اینجا به کلی تعطیل شود ما کارمان را از دست می‌دهیم. دریافتی کارگران هم با بیمه بیکاری زیاد نیست. تولید کشور هم در زغال زمین می‌ماند و مقامات ناچار شدند اجازه‌ی فعالیت مجدد دهند.»
همسر یکی از بازمانده‌های حادثه طبس می‌گوید: بعد از حادثه معدن، حافظه‌کوتاه‌مدت همسرم مشکل جدی پیدا کرده است و دیگر چیزی یادش نمی‌ماند. تا زمانی که کنارش هستم، مرا می‌شناسد، اما وقتی از جلوی چشمش دور می‌شوم، همه‌چیز را فراموش می‌کند. اگر بگویم خواهرت به خانه‌مان آمده بود، می‌گوید نه من که کسی را ندیدم. کارمان شده گریه و زاری. خواهرش گریه می‌کند، من گریه می‌کنم. دست خودمان نیست. در مورد دوستانش هم بعضی‌های‌شان را می‌شناسد و بعضی دیگر را نه.
